Κατάθεση

Έχω φτάσει στο σημείο να χάνω κάθε ελπίδα για τον άνθρωπο. Όντας άνθρωπος , θεωρώ, πρέπει να χαρακτηρίζεσαι από αίσθημα αλληλεγύης, σεβασμού, συμπόνοιας. Δεν τα βλέπω όμως γύρω μου. Με στενοχωρεί το γεγονός ότι ακόμα και ο μικρόκοσμός μου έχει διαβρωθεί από αυτή τη βρωμιά της κοινωνίας. Κανένα ίχνος σεβασμού.
Η επικράτηση του ατομικού συμφέροντος, έχει οδηγήσει το κοινωνικό μου περιβάλλον σε μια μυωπική στάση και συμπεριφορά ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις. Πού πήγε η ειλικρίνεια; Τα ειλικρινά αισθήματα, δίχως επιπολαιότητα και εκμετάλλευση καταστάσεων. "Σεβάσου με", "Αγάπησέ με". "Κατανόησέ με". Δεν θέλει προσπάθεια, γιατί τότε χαλάς την αγνότητα των πράξεων. Προϋποθέτει μόνο μια παιδεία. Θέλει, να έχει προηγηθεί μια διαδικασία ανάπτυξης της αντίστοιχης κουλτούρας. Κουλτούρα αγάπης. Παιδεία σεβασμού. Θέλει μετάνοια. Κοινωνική, καθολική και προ πάντων οικιοθελή μετάνοια. Κουράστηκα να αντιστέκομαι. Δεν θέλω να καταπιέζω το σεβασμό μου και το αίσθημα αλληλεγύης μου επειδή πιστεύω ότι δεν το "αξίζουν". Αυτοί, όχι εμείς.Εσύ, όχι εγώ. Είμαι ένας από αυτούς; Μήπως απλώς ζω έναν ρόλο; Κοροϊδεύω τον εαυτό μου; Δεν θέλω να πιστέψω κάτι τέτοιο. Είναι όμως εφικτό; Πραγματικότητα ή αντίληψη;Πώς να καλυτερέψω τον κόσμο μου, όταν πρώτα απ' όλα δεν γνώριζω πώς να βελτιώσω τον αντιληπτό μου εαυτό;